|
1.
Bronislawa
- 09 Августа, 2017 - 02:32:13
|
Reklama: program do zarządzania produkcją
Struktura wytwarzająca jest to kompozycja komórek produkcyjnych o charakterze podstawowym i pomocniczym wraz spośród ich wewnętrznymi powiązaniami kooperacyjnymi występującymi w procesie fabrykacji.
Elementarną komórką produkcyjną istnieje stanowisko robocze, które jest często wymienione jako KP0. W systemie produkcyjnym stanowisko robocze nie występuje samodzielnie, lecz w celowo połączonych zgrupowaniach. Takie celowe łączenie stanowisk roboczych w większe jednostki nazywa się projektowaniem struktury produkcyjnej. Struktura produkcyjna wstaje przez grupowanie stanowisk roboczych KP0 w placówki produkcyjne stopnia pierwszego KP1, które łączy się w komórki stopnia pozostałego KP2 itd.
Jeżeli wyłonionym w ten sposób komórkom produkcyjnym przyporządkujemy samodzielne kierownictwo (administracje), to powstaną komórki produkcyjno-administracyjne (KPA), natomiast ich zestaw nazwiemy strukturą produkcyjno-administracyjną.
KP1 – hacjenda, linia produkcyjna
KP2 – oddział wytwórczy
KP3 – wydział wytwórczy
KP4 – zakład wytwórczy
KP5 – firma
Przy projektowaniu budowy produkcyjnej doniosłym problemem istnieje znalezienie odpowiedzi na dodatkowe pytania:
1) Jak zaopatrzyć się produkcję n detali, które należy doprowadzić do realizacji w m procedurach na s przerozlicznych stanowiskach roboczych?
2) W ilu natomiast w których orkiestrach rozmieścić s podejść roboczych oraz podczas gdy te grupy wzajemnie powiązać?
3) Jaką przebrać specjalizację projektowanych komórek (technologiczną czy przedmiotową ?
4) Jak powiązać poszczególne fazy technologiczne procesu wytwórczego?
Tworzenie struktury produkcyjnej można dotyczyć jako kombinatoryczne łączenie podejść roboczych oraz komórek wyższych stopni, lub też kombinatoryczne grupowanie detali rozmieszczanych do wykonania w wychwyconej komórce wytwarzającej.
W praktyce słynnego są dwie tendencje tworzenia struktury produkcyjnej:
tendencja technologiczna (specjalizacja technologiczna) – opierająca się na kanon technologicznego podobieństwa procedury stosowanej na danych stanowiskach roboczych. Jest to połączenie stanowisk roboczych jednego modela i jednego typu, które składają w ten sposób np. miejsce stałego pobytu tokarek, wiertarek itp.
tendencja przedmiotowa (specjalizacja przedmiotowa) – opierająca się na kryterium współpracy różnych stanowisk roboczych przy osiąganiu określonego wyrobu lub szkole wyrobów podobnych pod względem konstrukcyjno-technologicznym. W implikacji takiego postępowania powstaje np. gniazdo tarcz, kół zębatych
Na przedmiotową branżę można podjąć decyzję się, jeżeli wskaźnik zagospodarowania maszyn oraz urządzeń będzie wystarczająco wysoki.
Opcja sposobu specjalności struktury podlega od konkretnych warunków produkcyjnych. Jak kryterium wyboru wolno przyjąć współczynnik łącznych sumptów, a konkretnie jego minimalizację.
Z=Ko+Ktr+Kpt+Ktpz+Spm+Spr+Spow+Spl+Si
Ko – koszt bezpośredni obróbki
Ktr – nakłady na transport
Kpt – koszty umiejętności w toku
Ktpz – koszty przezbrojeń
Spm – straty podyktowane przestojem obrabiarek
Spr - straty spowodowane przestojem robotników
Spow - straty spowodowane nieswoistym wykorzystaniem powierzchni
Spl - straty spowodowane nadmiernym rozbudowaniem planowania
Si – inne straty
|
|